Poem: Lucas Hüsgen

Schilderij 1006

Beeld waarin alles elkaar wegduwt; 
elke lijn doende de andere lijnen te verdringen,
zichzelf te verdringen,
op zoek naar gebeurtenissen buiten de lijst.

Niemand houdt zich staande, niemand valt om.
Elke beweging op weg zijn werking te beproeven.
Elke lijn bereid een andere lijn te worden.

Nog altijd is niet duidelijk, 
of het horizontale
het overwicht zal behalen;misschien wordt het
het verticale.

Nog altijd niet beslist
of de voorgrond het voor het zeggen krijgt,de achtergrond misschien.
Welke achtergrond;waar is die precies aanwezig?
In het roze,het grijze:welke van die twee verraadt diepte? Zelfs daarover

heeft het schilderij geen besluit genomen.

Al die besluiteloosheid komt tot rust,want iedereen is besluiteloos.
Iedereen is tevreden,tevreden als het grote,maar toch weer:gebroken wit.
Het wil niet dat ze allemaal tevreden zijn. Kom op,

er zijn nog witten in het schilderij,kleiner,van andere lengten,andere valeurs. Het kan niet zijn

dat we tevreden blijven;we moeten verder,elkaar buiten beeld dringen.
Daar komt alles goed. Daar vindt alles een plek binnen het raam. 

www.lucashusgen.net
Copyright ©2011 Hüsgen